Custom Search

Sa Pamilihan ng Puso bu Jose Corazon de Jesus

This beautiful Tagalog poem was published in Taliba on January 30, 1929.




SA PAMILIHAN NG PUSO

Huwag kang iibig nang dahil sa pilak

pilak ay may pakpak

dagling lumilipad

pag iniwan ka na, ikaw’y maghihirap.



Huwag kang iibig nang dahil sa ganda

ganda’y nagbabawa

kapag tumanda na

ang lahat sa mundo’y sadyang nag-iiba.



Huwag kang iibig sa dangal ng irog

kung ano ang tayog

siya ring kalabog

walang taong hindi sa hukay nahulog.



Huwag kang iibig dahilan sa nasang

maging masagana

sa aliw at tuwa

pagkat ang pag-ibig ay di nadadaya...



Kung ikaw’y iibig ay yaong gusto mo

at mahal sa iyo

kahit siya’y ano,

pusong-puso lainang ang gawin mong dulo.



Kung ikàw’y masawi’y sawi kang talaga

ikaw na suminta

ang siyang magbata;

kung maging mapalad, higit ka sa iba.



Sa itong pag-ibig ay lako ng puso

di upang magtubo

kaya sumusuyo

pag-ibig ay hukay ng pagkasiphayo.

SA BILANGGUAN NG PAG-IBIG (In Love's Prison) by Jose Corazon de Jesus

SA BILANGGUAN NG PAG-IBIG

WALANG SALA’Y NAPIPIIT!



Lumuluhang isinasayapak ng dalagang walang awa: kay A.

Isang tao ang mag-isang lumuluhang walang tigil

sa silong ng sakdal dilim na piitan ng Paggiliw;

Sa labi ay tumatakas ang mga ay! ng damdamin

at sa anyo’y tila mayr’ong nilalagok na hilahil.

Para niyang nakikitang siya’y ayaw nang lapitan

ng dalagang lumalayo sa tawag ng kanyang buhay.

Palibhasa, siya yata’y hinding-hindi nababagay

na umibig sa dalagang mayr’ong matang mapupungay.




Nagdaan ang mga araw. Ang bilanggo’y nagtitiis

sa pagtawag sa pangalan ng diwatang naglulupit

samantalang ang diwata’y patuloy sa di-pag-imik.

Ngunit sino kaya yaong naglulupit na diwata?

Walang salang iya’y ikaw, dalaga kong walang-awa

at ako ang bilanggo mong hanggang ngayo’y lumuluha.

Puso, Ano Ka? (Heart, What are You?) by Jose Corazon de Jesus

This poem was written in  1928)  by the acclaimed Filipino poet Jose Corazon de Jesus. He compares the heart to a bell and a clock, among other things, in the most insightful, poetic way.




Ang puso ng tao ay isang batingaw,

sa palo ng hirap, umaalingawngaw

hihip lang ng hapis pinakadaramdam,

ngumt pag lagi nang nasanay, kung minsan,

nakapagsasaya kahit isang bangkay.



Ang puso ng tao’y parang isang relos,

atrasadong oras itong tinutumbok,

oratoryo’y hirap, minutero’y lungkot,

at luha ang tiktak na sasagot-sagot,

ngunit kung ang puso’y sanay sa himutok

kahit libinga’y may oras ng lugod.



Ang puso ay ost’ya ng tao sa dibdib

sa labi ng sala’y may alak ng tamis,

kapag sanay ka nang lagi sa hinagpis

nalalagok mo rin kahit anung pait,

at parang martilyo iyang bawat pintig

sa tapat ng ating dibdib na may sakit.



Kung ano ang puso? Ba, sanlibrang laman

na dahil sa ugat ay gagalaw-galaw,

dahil sa pag-ibig ay parang batingaw,

dahil sa panata ay parang orasan,

at mukhang ost’ya rin ng kalulwang banal

sa loob ng dibdib ay doon nalagay.

Ang Matampuhin (The Sulker) By Lope K. Santos

This poem describes a woman who has a sensitive temperament. The mimosa plant is called damong makahiya in Tagalog.



ANG MATAMPUHIN



Damong makahiya na munting masanggi’y

nangunguyumpis na’t buong nakikimi,

matalsikan lamang hamog na konti’t

halik ng amiha’y mabigla sa dampi

mga kinaliskis na daho’y tutupi’t

tila na totoong lanta na’t uns’yami.



Mutyang balintataw ng buwang maningning

sa salang mabiro ng masayang hangi’y

pipikit na agad sa likod ng dilim,

panakaw-nakaw na sa lupa’y titingin,

sa tanaw ng ulap at ng panganorin.



Malinaw na batis ng mahinhing bukal

na napalalabo ng bahagyang ulan,

kahit dahong tuyo na malaglag lamang

ay nagdaramdam nang tila nasugatan;

isang munting batong sa kanya’y magalaw

ay dumaraing na at natitigilan.



Matingkad na kulay ng mayuming sutlang

kay-sarap damitin at napakagara,

munting mapatakan ng hamog o luha,

ay natulukot na’t agad namumutla;

salang malibangan sa taguang sadya’ y

pinamamahayan ng ipis at tanga.



Kalapating puting may batik sa pakpak,

munting makalaya’y malayo ang lipad;

habang masagana sa sariling pugad,

ay napakaamo at di lumalayas;

nguni, pag sa palay ay minsang manalat,

sa may-alagad man ay nagmamailap.



Oh, Pusong tampuhin! Ang langit ng buhay

ay wala sa pusong laging mapagdamdam;

hindi nagluluwat ang kapayapaang

mamahay sa palad na hubad sa lumbay;

lalo sa pag-irog, ang tampo’y di bagay

kaning maya’t-maya at, nakamamatay!

Dahil sa Pag-ibig (Because of Love) by Iñigo Ed. Regalado

KAHAPON...


Sa tingin ko’y tila pawang kalumbayan

ang inihahandog ng lahat ng bagay,

pati ng mabangong mga bulaklakan

ay putos ng luksa at pugad ng panglaw;

akala ko tuloy itong Daigdigan

ay isang mallit na libingan lamang.

Mangyari, Kahapon

ang dulot mo’y lason.



NGAYON...

Sa mga mata ko ay pawang ligaya

ang inihahandog ng bawa’t makita,

pati ng libingang malayo’t ulila

wari’y halamanang pugad ng ginhawa;

sa aking akala’y tila maliit pa

itong Daigdigan sa aking panata.

Papaano, Ngayo’y

nagwagi ang layon.



BUKAS...

Sino baga kaya ang makatatatap

ng magiging guhit nitong ating palad?

Ang buhay ng tao ay lunday sa dagat

na inaamihan at hinahabagat;

itong Daigdigan ay isang palanas

na nabibinhian ng lungkot at galak.

Bukas! Ang pag-asa’y

mahirap mataya...

Sa Aking mga Kababata by Jose Rizal

This Tagalog poem was written by Filipino national hero Jose Rizal when he was eight years old. It is translated into English as 'To My Fellow Youth.'



Sa Aking Mga Kababata


Kapagka ang baya'y sadyang umiibig

Sa kanyang salitang kaloob ng langit,

Sanlang kalayaan nasa ring masapit

Katulad ng ibong nasa himpapawid.



Pagka't ang salita'y isang kahatulan

Sa bayan, sa nayo't mga kaharian,

At ang isang tao'y katulad, kabagay

Ng alin mang likha noong kalayaan.



Ang hindi magmahal sa kanyang salita

Mahigit sa hayop at malansang isda,

Kaya ang marapat pagyamaning kusa

Na tulad sa inang tunay na nagpala.



Ang wikang Tagalog tulad din sa Latin

Sa Ingles, Kastila at salitang anghel,

Sapagka't ang Poong maalam tumingin

Ang siyang naggawad, nagbigay sa atin.



Ang salita nati'y huwad din sa iba

Na may alfabeto at sariling letra,

Na kaya nawala'y dinatnan ng sigwa

Ang lunday sa lawa noong dakong una.